Een lege plaats in zijn huis

Ze waren vele jaren getrouwd
geweest, nu was hij alleen,
nu alleen herinneringen, een foto en
iedere week staan bij de grafsteen.
 
Steeds  alleen thuiskomen,
geen vrouw die koffie heeft gezet,
niet samen kunnen praten, iedere
nacht alleen liggen in een groot bed.
 
Het is nu meer dan een jaar geleden
steeds voelt hij de pijn,
groot is het verdriet, kon
hij maar even bij haar zijn.
 
Mensen om hem heen zeggen dan:
“je kunt niet altijd blijven treuren,
het leven gaat door” en  proberen
hem met hun woorden op te beuren.
 
Dit bedoelen ze goed, maar
er blijft een lege plaats,
omdat hij nu als weduwnaar
er alleen voor staat.
 
Hij is  blij met kinderen, familie,
vrienden en buren om hem heen,
maar ondanks dit voelt
hij zich soms alleen.
 
Al doen ze alles voor hem om
die lege plek op te vullen,
maar dit verdriet en
pijn kun je niet verhullen.
 
Maar hij denkt met veel
dankbaarheid aan het  leven,
aan de jaren die ze wel als
man en vrouw hebben gekregen.