De diagnose

Hij moest bij de huisarts komen,
waar zijn toekomst werd ontnomen
‘Wij bestrijden de symptomen’
zei de dokter ‘u bent ziek.
Voor de tijd u nog gegeven
moet u hiermee leren leven’.
Er werd een recept geschreven
tegen angsten en paniek.

Totaal uit het veld geslagen,
durfde hij niets meer te vragen.
Hoe moet hij dit lot gaan dragen?
'Dementie’ was vastgesteld.
Hij zal steeds meer gaan vergeten,
hoe zijn vrienden ook weer heten
en hij zou nu echt niet weten,
hoe hij dit zijn vrouw vertelt.

Dokter zei: ‘Ja, u wordt ouder’
gaf een klopje op zijn schouder,
maar hij kreeg het steeds benauwder,
nu hij wist: ‘Ik word dement’.
‘Hierbij moet ik het nu laten’
zei de arts, ‘kom nog eens praten.
Echt, ik houd u in de gaten.
Dag hoor. Volgende patiënt’.

Hij dacht : ‘Ach, mijn nabestaanden.
hoeveel jaren, hoeveel maanden
houd ik mij nu nog goed staande,
totdat ik ze niet meer ken?
Ik ben aan het dementeren,
Ik vergeet, kan niets meer leren
en zij moeten accepteren,
dat ik nooit mezelf meer ben.

Nooit mezelf meer, lief oudje’,
sprak hij tot zijn eigen vrouwtje.
Maar die zei toen: ‘Schatteboutje
, ‘k houd van jou, het komt best goed.
Al vergeet je alle namen,
dat is niets om voor te schamen.
Deze weg lopen wij samen
in de voor- en tegenspoed’.