Degeneratie, leven dat verwaait

Maar hoe moet het tussen ons nu verder.
nu jij denkt, dat ik 't allemaal nog wel weet
van wat ik van jou moest onthouden
maar weet jij dan niet dat ik ook al vergeet?

Alles wat eerder voor later was afgesproken
wordt door ons brein onstuitbaar afgebroken
't leven verkwijnt en verglijdt in vergetelheid.

Hoe ik voor jou naar antwoorden zoek
ik kan ze in mijn leven niet meer vinden.
Jij moet nu toch wel beseffen en weten:
ik zelfs jouw vraag al weer ben vergeten.

Het is mijn lijf dat nog wel functioneert
terwijl mijn geest steeds sterker degenereert
Het contact met 't heden ben ik verloren
'k ben geheel tot mijn verleden gaan behoren.

Steeds verder van mijn geliefden vervreemd
voel ik mij in het heden nu totaal ontheemd.
Mijn leven bestaat voor hen nog in één ding,
ik ben voor hen nu al een kwijnende herinnering.

Ik ben een organisme dat noodzakelijk is weggezet
in zo'n kleine kale kamer met slechts één bed
Ik word verzorgd volgens vast protocol met normen
die 't laatste eindje van mijn leven vormen.

En dag na dag wacht ik dan morgen na morgen
op die dag dat ik dan toch eindelijk ben gestorven.
Een moment waarop dan morgen, heden en 't verleden
ongemerkt in één herinnering aan mij zijn vergleden.

Wat er dan ten langen lest
uiteindelijk nog van mij rest
van wie en wat ik ooit eens was
zijn alleen
wat kerven in een stuk steen