deze beker...
deze beker...
het zachte licht van buiten
angstkunst en overleven
en dat hun vingers beven
ze kijken naar hun leven
ja, in het hart van de woestijn
kleurt de zon bloedrood
hun verregaande leegte
ze weten het niet meer
ze zakken door hun knieën
maar zwichten niet
de eeuwige alwetendheid
de bozige bemoeizucht
het zien en ontwijken
het tasten in het duister