Zondagsmaal

Een stilleven met een rode peer
met haar diepe kleuren
herinnert hem aan geuren
uit jaren van weleer

Hij weet zichzelf geborgen.
Een kind zonder zorgen
aan de zondagse dis.
Het voelt als een gemis:
Jaren glippen als zand
door de vingers van zijn hand.

Hij mijmert nog even en glimlach dan weer.
Want het heden
omvat het verleden
en de toekomst ligt open
voor wie blijft hopen
en onbevangen uitziet naar meer

van het goede van het land:
Belofte van de overkant
voor een ieder die het kind
in zichzelf hervindt.