Aandacht voor elkaar
n.a.v. het gelijknamige landelijke initiatief op dinsdag 6 oktober 2020, dat aandacht vraagt voor de impact van corona.
Ik kan het woord haast niet meer horen,
het heet zo vriendelijk: corona.
Het komt het alledaagse flink verstoren,
het klinkt overal, voor en na.
Het kwam de wereld binnenrollen,
het zette overal alles op de kop.
Ik zou er wel voor weg willen hollen,
maar ik besef: het houdt nog lang niet op.
Een mens kan roepen wat ie wil,
zoals: “Alleen samen krijgen we het onder controle”.
Maar het zette overal het leven piepend stil;
het virus laat niet zomaar met zich sollen.
Het woord deed ons het ergste vrezen,
er stierven mensen zonder hun geliefden.
Wie zou er niet boos, angstig en verdrietig wezen,
toen corona ongestoord deed wat haar beliefde?
Het woord, daar raak je helaas aan gewend.
Maar niet aan het gebrek van nabij mogen zijn.
Daar zit je dan ergens: jong of oud, ziek of dement;
zonder aandacht, kus of knuffel is leven niet half zo fijn.
Het virus stopt niet met z’n ontwrichtend werk,
het maakt bang, onzeker, doet mensen zuchten;
het stopt het zingen bij voetbal en in de kerk;
Ik verlang naar een plek waar je het kunt ontvluchten.
Het legt een waas over wie nu trouwen en rouwen,
het verstoort onze gewoonten, breekt de economie finaal af.
Het zorgt voor onrust: is de overheid te vertrouwen?
Waanzinnig, die anderhalve meter... en mondkapjes, die staan zo maf.
Toch roept het, Goddank, ook goede dingen naar boven:
besef van wat er in ons leven écht toe doet:
oprechte aandacht, een helpende hand, liefde - ik ga geloven
dat er een nieuw “samen” groeit - dat geeft mij moed.
Ik kan het woord haast niet meer horen,
het heet zo vriendelijk: corona.
het komt het alledaagse flink verstoren,
maar eens komt de tijd van ervoor en erna.