Stampende laarzen klinken vijf jaar lang.
Miljoenen mensen worden doodsbang.
Duizenden mensen zetten zich in
om hèn te redden: man vrouw en kind.
Stampende laarzen, gas en een kruis.
Miljoenen mensen voelen zich niet thuis
in Auschwitz en elders, maar is dat zo vreemd?
Ontvoerd door de nazi's, daadwerkelijk ontheemd...
Ook nu zijn er nog steeds de stampende laarzen;
soms heel ver weg, soms zijn het je naasten.
Miljoenen mensen voelen zich bang,
maar juist ook die angst ontneemt lust tot zang.
Denken wij aan Bosnië of het Midden-Oosten
dan zien wij dat stampende mensen toch troosten.
Niet iedereen, maar toch... er zijn er altijd,
die leven op de Weg die naar het Leven leidt.
Stampende laarzen... valt dat nog te rijmen
met Weg en met Waarheid, met Leven vol dromen?
De mensen die stampen – soms, nu, altijd, niet?
Maar hoe dan ook: de daad doet verdriet.
Mensen die geloven in een Weg van Waarheid
die voert naar het Leven, ondanks pijn en strijd,
zij zullen voortleven, in naam èn in tijd.
De oorlog is over: Jezus heeft ons bevrijd!