Natuurlijk was jij maar een vader.
Getrouwd en hoofd van een gezin.
En leerde jij genoeg genade.
Maar jij stond ook aan mijn begin.

Natuurlijk is dit maar een steentje.
Wat marmer in 't grote firmament.
Maar al was jij soms een vreemde.
Jij hebt mij het eerst gekend.

Natuurlijk ben jij nu verdwenen.
Al is je kist hier neergezet.
Maar jij vertelde die en gene
dat ik mijn eerste stapjes had gezet.

Natuurlijk kan jij niets meer zeggen.
Je stem is in een ander oord.
Maar wie kan het mij uit gaan leggen
dat jij mijn eerste tranen hebt gehoord.

Natuurlijk ben je nog mijn vader
en leef je in mijn genen voort.
Maar wat ik vasthoud is de genade
die jij als eerste hebt gehoord.