als het leven los laat

bij het zien van je kleine bleke snuit
barst ik bijna in janken uit .
hoe kon God zich zo vergissen:
waarom moest jij je moeder missen?

acht jaar, je bent nog zo klein
en God, het doet me werkelijk pijn
om te zien dat dit jonge kind
te vroeg de weg van de dood al vindt

en alles wat ermee samenhangt
een hoopje mens dat naar z'n moeder verlangt,
die,als hij uit school komt, naar hem luistert
en lieve vertrouwde woordjes influistert,

die hem  knuffelt als hij huilt
en bij wie hij snikkend verder schuilt.
je houdt je groot, mijn flinke vent ,
ondanks dat je zo éénzaam  bent .

o God, u mag mij best wat losser laten,
maar houdt dit kind-alstUblieft- in de gaten