De laatste tijd ging het steeds slechter,
hij verloor zijn levensstrijd.
Tot het einde toe een vechter,
maar het was gewoon zijn tijd.
't Heeft geen zin "waarom" te vragen,
dit is wat zijn leven gaf.
En zo werd hij weg gedragen
door zijn vrienden naar het graf.
De muziek was zelf gekozen
en hij schreef zijn afscheidsspeech.
Op de kist vijf witte rozen
en een foto, verder niets.
En er klonken mooie woorden,
over leven na de dood.
Bijna niemand die het hoorde,
het verdriet dat was te groot.
Tranen vloeiden overvloedig
bij de koffie en de cake.
Mensen vonden hem zo moedig
en vooral de laatste week.
En ze zullen hem zo missen,
want het was een heel fijn mens.
Zo gaan veel begrafenissen
En dat is meestal naar wens.
't Is soms moeilijk te geloven
juist na zo'n begrafenis,
dat een mensenziel naar boven,
de beloofde hemel is.
Die gedachte lijkt een wonder,
ja het lijkt zelfs schone schijn.
Toch: "Geloof ik kan niet zonder."
Dus het moet wel waarheid zijn.
Op een begraafplaats met veel bomen
achter een metalen hek
is zijn rustplaats toen gekomen
't Is een schaduwrijke plek.
Op zijn steen staan levenstijden
en "Al doet het afscheid zeer.
Toch is er geen mens te scheiden
van de liefde van de Heer".
