Haar kleinkinderen

De lange laan met hoge dennenbomen,
met aan het einde een kapel met rieten dak.
De kist die op de schouders werd genomen
was niet zo zwaar, ze droegen met gemak.

Ze waren jong en sterk en zo vol leven.
Het sprak vanzelf, dit deden ze gewoon.
Dit was wat zij hun oma konden geven;
een blijk van liefde en een eerbetoon.

De oudsten wisten nog van het verleden,
zij hadden  haar nog goed gekend.
De jongste kende haar niet anders
dan dat ze al die jaren was; dement.

Hun stappen op die dag weerklonken
Niet aarzelend, maar eensgezind.
Een liefdevol en waardig afscheid.
Dag lieve oma, dag lief kind.

Uit de bundel: Leeft je moeder nog?