Elke dag dat je nog leefde
was er die stille hoop
op een eigenlijk
onmogelijk herstel
Je adem moeizaam
je gezicht wit en stil
je niet meer bewust
wie er is - wie je kust
Toch nog onverwacht
de hoop de bodem ingeslagen
je snakken naar lucht
- de niet gehoorde laatste zucht
Verdriet, zo onnoemelijk groot
hoe moest ik daarmee verder?
Ik vocht tegen de pijn
worstelde met de vraag Waarom
Langzaam kwam besef
dat het niet jouw einde was
maar dat je bent gaan rusten
in oneindige goedheid
Nu, vele jaren later leef je
nog altijd naast mij
voel ik je dichtbij
- leef je in mij voort
21 november 1993-2013
Mijn laatste kus
- Details
- Geschreven door: Frederieke
- Categorie: Afscheid
- Hits: 3352
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.