De wanhoop in haar ogen

Ik zag de wanhoop in haar ogen
de vertwijfeling en angst
daar liep ik heel opgetogen
en het vrouwtje keek zo bang.

‘k Had haar ooit eens aangesproken
’t was een vluchtig kort contact
nu zag ik haar gebroken
voelde ‘t schreeuwen van haar hart.

Ja ik wilde zoveel zeggen
vanuit mijn bewogenheid
wilde haar genezing brengen
tonen Gods barmhartigheid.

‘k Voelde liefde diep van binnen
maar ik kende haar niet goed
wist niet hoe ik moest beginnen
vroeg de Vader dus om moed.

Ik vertelde van mijn brokken
die de Vader had gelijmd
hoe Hij mij ook had getrokken
en herstelde al mijn pijn.

In mijn eenvoud bleef ik luist’ren
hoorde vaak haar wanhoop aan
hielp haar mee met kleine dingen
en ik denk nog steeds aan haar.

Aan de diep geslagen wonden
en de noodkreet die ik zag
nu is zij heel plots gestorven
zomaar op een mooie dag.

En ik hoop dat zij mocht ingaan
zij mij als haar naaste zag
dat mijn woorden mochten aanslaan
ik haar weerzie op een dag.

Geschreven n.a.v. mijn contact met een moeder van school. Ik herkende de wanhoop in haar ogen en kon niet veel anders dan luisteren en vertellen wat Hij voor mij had gedaan in zo'n zelfde moeilijke situatie. Alhoewel zij niet gelovig was, hoop ik dat het haar toch aan het nadenken heeft gezet.