daar sta je niet bij stil.
Maar het gebeurt, haast elke dag,
het is wat niemand wil.
Ineens staat weer een mens alleen,
moet eenzaam verdergaan.
Plotseling een droom kapot,
een toekomst van de baan.
Dat is niet zo gemakkelijk,
want anderen leven voort,
hun leven is nog op de rit,
hun droom is niet verstoord.
Zij zien vaak niet het stil verdriet,
van hen die eenzaam zijn,
omdat een naaste hen ontviel,
hun diepste zielepijn.
Een klein gebaar is vaak genoeg,
gewoon een blik, een lach,
een etentje, een fijne tekst,
geeft hen een fijne dag.
Dat is het enige wat God ons vraagt,
om anderen bij te staan,
een troostend woord, een open deur,
dat is toch zo gedaan?
