alvorens dood te gaan
tranen geboren uit zand
moeizaam, bijna onbestaand
de rug steeds krommer gebogen
torst het jarenlange slepen
uit angst of mededogen
verdriet dat onbesproken blijft
opgesloten in het eigen hart
vertaalt smart zich in zachte ogen
bitter loost als zand dat korrels lost
het leven stillekesaan mag sluiten