Het was een grote wens van haar
om in tongen God te loven.
Zij wachtte al heel lang
maar had het niet verkregen.
Nu kwam zij bij ons voor een zegen.
De spreekster voelde een bewogenheid
en vroeg of zij verdriet had ondervonden,
dingen in haar leven, die verwondden.
Zij zei niet veel van haar verdriet
en om vertroosting vroeg zij niet.
Alleen wat tranen... meer niet.
De vrede van de Heil'ge Geest
kwam tot haar bij het gebed,
door Jezus, die verdriet geneest.
En toen, heel wonderbaar:
nieuwe woorden vloeiden uit haar mond.
't Was de tongentaal, speciaal voor haar.
Zij leek wel van geluk te zweven.
Met één en tachtig jaar zo'n groot kado?
Een lichtstraal in haar lange leven.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.