David's schreeuw in de spelonk

de stilte keert terug in mij 
zit dichter op mijn huid 
dit stil-zijn tast mijn zinnen aan 
weerklinkt als stom geluid 

verbeten moed, vertwijfeld hart 
dat stil-staat in de tijd 
waarin één vraag belangrijk is: 
strijd ik de goede strijd? 

zó peilloos diep, zó eindloos ver 
verdwaal ik in Uw Woord 
waar bent U Heer! ik zoek naar U 
heeft U mij wel gehoord? 

dan valt het Licht, van Uw gelaat 
heel stil over mij heen 
en diep in mij, gloort het besef 
ik ben nooit écht alleen 

U geeft mij hoop, verlicht mijn ziel 
vergeeft mij keer op keer 
door stilte heen, vernieuwt U mij 
herschept mijn leven weer. 




Het gedicht refereert naar psalm 142
David vindt in de spelonk rust bij de Heer, hij schuilt bij Hem. David kijkt diep in zichzelf. Hij roept en smeekt om hulp. Hij stort zijn hart uit bij God. David stelt zich kwetsbaar op en is daarmee een écht oprecht mens!
David wordt achtervolgd door Saul. Hij vroeg zijn beste vriend voor hem te liegen en hij loog zelf, hij gedroeg zich totaal verkeerd in Gat, en nu weet hij het niet meer. En dan is hij daar uiteindelijk, helemaal alleen in die grot. En hij kijkt om zich heen, en hij realiseert zich dat hij niemand meer heeft die om hem geeft. Niemand die van hem houdt. Wat moet hij nu? 
Soms maken mensen verschrikkelijke dingen mee, daarbij denk ik dan aan asielzoekers, gevangenen, of denk eens aan jongeren die uitgezonden worden naar oorlogslanden. Zij willen vaak hun gevoelens delen, maar dat lukt niet, ze staan voor een gesloten deur. Mensen pakken hun noodsignalen niet op of weten er niet mee om te gaan. Je bent alles kwijt, je hebt fouten gemaakt, er is niemand meer die om je geeft. Wat moet je nu nog. Maar bij God is dat gelukkig anders. Bij hem betekent het niet het einde. Bij hem betekent het een nieuw begin. Een nieuw leven. Dit gold ook voor David, God gaf hem een nieuw begin.