bezat hij menig schilderij,
een kostbare collectie
in 'n eeuwenoude kleurenrij.
Er tussenin het pronkstuk:
't gelaat van zijn gestorven kind.
Dat werd, gering van waarde,
het allermeest door hem bemind.
Toen hij was overleden
werd ieder stuk tentoongesteld.
De veilingmeester keek eens
hoeveel zich hadden aangemeld.
De stilte was zelfs hoorbaar
toen 't eerste schilderij verscheen
en ieder keek verwonderd,
zelfs niet begrijpend om zich heen.
Wellicht het minste kostbaar,
kwam 't beeld van de gestorven zoon.
"Ik bied het allerhoogste!"
riep iemand uit op luide toon.
De veilingmeester stopte,
het testament had klaar gezegd:
Hij, die de zoon zal nemen,
voor hem is alles weggelegd!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.