Psalm 107

soms . . .
kan een mens
verloren rondzwerven
als in een woestijn
moeizaam zijn weg zoekend
zonder richtingaanwijzer
door een eindeloze zandvlakte
die soms onheilspellend
zijn gevoel van verlatenheid
alleen maar groter maakt

soms . . .
kan een mens
gevangen zitten
in zijn eigen denken
van wereldbeeld tot
dagelijks leven
geketend
in de zorgen van de dag
voor ’t blok gezet
door statements van computerregels
die menselijke maat niet kent

soms . . .
kan een mens
worden gekweld
door kwalen
wegzinken in een draaikolk
van gedachten
rondzwalkend
in een land van angst
en niet te peilen lijden
zonder hoop
op beterschap en toekomst

soms . . .
kan een mens
belanden in een storm
onstuimig
koers vertragend
heen en weer geslingerd
tussen vrees en hoop
chaos veroorzakend
orde doorbrekend
al zet men alle zeilen bij
om uit de storm te komen

toen . . .
in hun aller diepste nood
riepen zij in hun ellende
tot de Heer
redde Hij hen
uit al hun angst
want Hij is goed
en eeuwig duurt zijn trouw


naar Psalm 107