Getroffen

De prediker spreekt vol geestdrift
voor een groep mensen over Gods woord

zijn spraak is een brede bliksemstraal
die snel voortglijdt door een stil bos
van eiken en dennen  _  maar geen boom treft
verdwijnend tegen een blank rotsblok stoot

op de heet geslagen zwerfkei
prijkt slechts een wazig zwarte vlek
ogend als een grillig vraagteken
spoedig weggespoeld door reine regen

verscheidene jaren strijken
langs de grote onbewogen steen
met koude onverschillige huid
onvermurwbaar blijft hij zichzelf

uit zijn binnenste komt water vrij
dat blij druipend leven zoekt en brengt
jonge struiken en tere bloemen
boren  hun tastende wortels in hem

het Hemelse vuur van weleer
had het verborgen hart geroerd.