Die werkelijk dicht

Met flarden dartelen woorden door mijn brein
ondanks al mijn moeiten kan ik ze niet vangen
hoewel ik toch eerlijk barst van het verlangen
ik krijg ze maar niet op regel of één lijn.
 
Als versjes schrijver gaat je dit echt frustreren
langzaam zakt je het moede hoofd in de schoot
vraagt men hoe je werk gaat, geneer je je dood
je bidt, lieve Heer zal ik het ooit eens leren.
 
En op een dag gaat je ineens een lichtje op
zo van, zal ik het dan nu zo eens proberen?
Ineens schrijf je dan weer bevlogen non-stop
 
en je weet  wie je als weldoener moet eren.
Ik zit dan ook zelf wel een beetje te schrijven
maar toch zorgt Hij dat ik niet weer af zal drijven.