zwijgend beweegt de lentebries
mij naar het  komend duister
en wordt mijn grootste vriend
want ik begrijp zijn gefluister
als we verder gaan en denken
voorbij het stille moment
waar we moeiteloos weten
dat niemand onze tijden kent

net als de dag van gisteren
genoeg heeft aan eigen zorgen
omarmt de wind mij rondom angst
bevrijdt mij van de sombere rede
we zweven samen in de morgen
 
tot het opkomende licht
waarom we beiden lachten
je danst zingend van me weg,
en roept nog na: vrede, vrede
dat in een echo van mist verstomt
ik zal vanavond op je wachten
ook als je niet komt




U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.

Reacties mogelijk gemaakt door CComment