Die ene traan...

Op zoek naar aardse schatten
vroeg ik mijn deel aan Hem.
Ik had genoeg gezien thuis,
ik meed mijn Vaders stem.
Ik meed Zijn droeve ogen,
ik meed die ene traan.
Op zoek naar aardse schatten
ben ik van huis gegaan...

Ik zocht naar aardse waarde
ik zocht naar aards genot.
En ach, ik vond wel weelde,
maar wie vernam het lot
dat alsmaar vaster klampte
aan mijn vermoeide rug?
Ik snakte naar wat warmte,
en wilde 't liefste terug
naar Hem, die mij zo liefhad,
die mij zo had bemind...
Maar welke trouwe vader
gaf zoveel om zijn kind
dat Hij het terug verlangde
en het beschermen zou?

'k Was bang om terug te keren
en bracht toen in de kou
de nacht door op wat strooisel
van een verlaten stal.
Ik zocht naar aardse schatten,
ik zocht met Belial...

Tóch, toen de Morgen lonkte
ben ik op reis gegaan.
Ik kón niet langer wachten,
zag steeds die ene traan
van Vader, die mij liefhad,
- die ik zo had veracht -
en wat ik niet verwachtte,
wat ik niet had bedacht...
Hij sloot mij in Zijn armen
en heeft me thuis gebracht!

Ik zocht naar aardse schatten,
ik zocht naar aards genot.
Maar wie in deze wereld
kan leven zonder God?

Vrij naar de gelijkenis van de verloren zoon,
(Lukas 15:11-32)