zo wil ik voor and’ren leven,
met mijn handen als een brugdek
een vernieuwde doorgang geven,
kijkend naar de velen naast mij,
zoekend in vermoeide ogen
en met uitgestrekte armen
leed verzachten, tranen drogen.
Iemand zijn waar ’t licht doorheen straalt,
als door vensters, wijd geopend,
met de zwakken en verkilden
op een nieuwe lente hopend.
Ik zie links en rechts de barsten,
scheuren die maar moeizaam helen,
van bedroefden die vereenzaamd
nergens zorgen kunnen delen.
Iemand zijn waar ’t licht doorheen straalt,
daarvoor laat ik mij gebruiken,
zodat door een golf van aandacht
bloemen van de hoop ontluiken.
’t Is míjn licht niet, noch míjn liefde,
maar God wil het met mij delen.
’t Is Zijn kracht die door mij heenstraalt
als een warmtebron voor velen!
Frits Deubel
Klik voor een FLASH-voorstelling van dit gedicht hier>>>>>>
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.