Er zijn soms momenten,
en je zit er doorheen,
hoe moet je verder,
je voelt je alleen.

Je loopt met allemaal
vragen in je hoofd,
en je vraagt je af of je
nu wel echt gelooft.

Maar zal er nu echt
wel een God bestaan,
waarom moet het zo
in mijn leven gaan.

Dan gaat opeens
de telefoon,
een vriendin die bij
je in de buurt woont.

“Ik wilde gaan
wandelen ga je mee,
en drinken we daarna
een kopje koffie of thee”.

Heere, bedankt dat
U naar mij omziet,
ik twijfel weleens,
U vergeet mij niet.

Dan zie ik hierin een
knipoog van mijn Heer,
zo verrast Hij mij in
mijn leven steeds weer.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.

Reacties mogelijk gemaakt door CComment