Het menselijk lijden

Soms is het loodzwaar,
haast niet te tillen
Je raakt het niet kwijt,
ook al zou je dat willen.
Ondanks je klagen,
moet je het dragen.
Het drukt op je schouders,
het hangt om je nek.
Al heb je geen kracht meer,
al maakt het je gek.
Het treft iedereen, 
't is niet te vermijden
het hoort bij het leven;
'het menselijk lijden'

 

Maar achter de wolken
schijnt altijd de zon
symbool voor het Goddelijk Licht.
dat Licht schijnt altijd
als de Levensbron
waarop onze hoop is gericht.

 

Soms heel oneerlijk
niet te verteren.
Belemmert het uitzicht
is niet meer te keren.
Blijft met je mee gaan,
kan zomaar toeslaan.
Een zware last,
zolang als je leeft.
't Is het 'waarom?'
het antwoord nooit geeft.
Dwarsboomt de vreugde
van betere tijden.
Roept steeds vragen op:
'het menselijk lijden'

 

Maar achter de wolken
schijnt altijd de zon
symbool voor het Goddelijk Licht.
dat Licht schijnt altijd
als de Levensbron
waarop onze hoop is gericht.

 

Al maakt het je kwaad
al zal je het haten.
Het zit aan je vast
om nooit los te laten.
Het zal je niet lukken,
om steeds weg te drukken.
Het komt altijd terug
als ons menselijk lot.
Waar je slechts troost vindt
zoekend naar God.
Hij die het samen
met ons zal bestrijden.
De enige hulp bij
'het menselijk lijden'

 

En achter de wolken
schijnt dan weer de zon
symbool voor het Goddelijk Licht.
dat Licht schijnt altijd
als de Levensbron
waarop onze hoop is gericht.