Ik voel mij uit het lood geslagen

Ik voel mij uit het lood geslagen                 
door ’t vreselijk bericht dat ik ontving
Dat wijst op 't einde van jouw dagen
het hakt er bij mij heel diep in.
 
’t Zijn voor jou nu de laatste loodjes
de zwaarste weg die je moet gaan
want nu verklinken droeve nootjes
’t is jouw tijd om straks heen te gaan.
 
Het lot dat jou als mens moet treffen
de ziekte die je leven sloopt
die laat je bikkelhard beseffen
dat wat nog komt nu anders loopt.
 
De ziekte zal de tijd bekorten
want jij blijkt ongeneeslijk ziek
misschien valt ’t einde op te schorten
want elk uur winst dat is uniek.
 
Een ongelijke strijd te strijden
is d ’opgave die je nu wacht
en met geen mogelijkheid te mijden
al kost de strijd nog zoveel kracht.
 
‘k Hoop dat je nog respijt zult krijgen
met man en kinderen om je heen
om parels aan jouw koord te rijgen
en die nog tellen een voor een.
 
Je was als arts ook vrouw en moeder
zeer toegewijd in de praktijk
voor wie het nodig had een hoeder
gaf van betrokkenheid vaak blijk.
 
Ik sta als mens met lege handen
met een gevoel van macht ’loosheid
ik voel het dan ook niet als schande
dat mijn hart diep van binnen schreit.
 
Je hebt de praktijk nu verlaten
je echtgenoot zet hem nu voort
maar ik kan niet meer met je praten
je ziekte heeft ’t contact verstoord.
 
Een prachtig mens ben je gebleken
met liefd’ geduld voor iedereen
Daar ben je nooit van afgeweken
niemand zond je verdrietig heen.
 
Alles was met je te bespreken
’t was ook je lach die nooit ontbrak
Je aandacht is altijd gebleken
je stelde ieder op ’t gemak.
 
Je inzet die was bovenmate
zo’n arts als jij vind je niet gauw
maar nu je ons toch hebt verlaten
heerst er een stil gevoel van rouw.
 
De hechte band die wij bezaten
in alle jaren opgebouwd
dat was er een in hoge mate
van wat elkaar is toevertrouwd.
 
Als artsenechtpaar samenwerken
heeft veel van jullie tijd gevraagd
daardoor het samenzijn beperken
wat beiden heel lang heeft belaagd.
 
Als team met nauwelijks vrije uren
en tijd met aandacht voor elkaar
een topteam kan ’t zelfs niet verduren
wordt dan geen tijd voor zich gewaar.
 
Het team is nu uiteen gespleten
en gaat als eenmansfractie voort
door niemand wordt het wat verweten
het treintje heeft perfect gespoord.
 
De zware tijd die nu gaat komen
voor jou, je man en jouw gezin
daar valt helaas niet aan ’t ontkomen
geniet maar van elkaars bemin.
 
Ik zal je als huisarts nooit vergeten
je naam staat gegrift in mijn hart
dat wilde ik graag laten weten
want het gemis dat voelt keihard.
 
‘k Besef hoe zwaar ’t voor je moet wezen
de weg die je als mens moet gaan
maar ’t geloof in God dat heeft bewezen
vrees niet! Hij is ’t die bij zal staan.
 
Ik weet dat je de kracht zult krijgen
en ook de moed om door te gaan
daarbij wil ik ook niet verzwijgen
voor mij als arts steeds hebt gedaan.
 
 Nu moet je alles los gaan laten
hoeveel je aan moeite dat ook kost
God zal je daarbij niet verlaten
Hij is het die je straks verlost.
 
Hierbij wil ik mijn dank uitspreken
en wens allen Gods zegen toe
die nimmer Zijn trouw zal verbreken
in liefde draagt tot ’t einde toe.
 
De band die zo ruw is verbroken
dat raakt mij diep en doet mij pijn
door ’t leed dat nu is uitgebroken
en er in je leven moest zijn.
 
Je hebt als mens heel veel betekend
was naast je arts zijn een vriendin
ik gun je alles vanzelfsprekend
vooral nog tijd en levenszin.
 
Ik wens je kracht, moed, heel veel sterkte
om nu de zware weg te gaan
vertrouw op God wat Hij bewerkte
Hij maakt voor jouw thuiskomst ruimbaan.


Dit gedicht is opgedragen aan mijn lieve en geweldige huisarts Dr A.M. Bakker