Ik zag een kerkje in het landschap staan

Ik zag een kerkje in het landschap staan
de toren naar de hoge hemel wijzend
en hoorde mensen Gods naam prijzend
om liefde en trouw die eeuwig zal bestaan.
 
Rondom de kerk lag ’t kleine dodenveld
waarin de doden op opstanding wachten
bij al de namen van hun voorgeslachten
die op de zerken van een ieder staan vermeld.
 
De zon brak stralend door de wolken heen
een windvlaag zorgde dat zij snel verdwenen
zo kon de zon zijn bijdrage verlenen
met ’t gouden licht dat over ’t kerkje scheen.
 
De wereld die een ander aanzien kreeg
kon eindelijk nu haar nieuwe rol vervullen
door zich in ’t stralend kleed te mogen hullen
met vogelzang waardoor geen vogel zweeg.
 
Op deze wijze toont God telkens weer
Ik kan altijd een nieuwe schepping maken
door de aarde met Mijn vingers aan te raken
haar zettend in een vredig blijde sfeer.
 
Die aanblik die ik nimmermeer vergeet
verloste mij toen van mijn aardse zorgen
ik wist mij in de hand van God geborgen
en uitzien naar wat nieuw Jeruzalem heet.