Kinderlijk vertrouwen

Ik voel dat heel de aarde trilt
en steunpunten vervagen,
dat vele meningen rondom
Gods waarden nergens dragen.
Men twijfelt zelfs of Hij bestaat.
Wie mocht Hem ooit aanschouwen?
Zo smelt als sneeuw in ’t zonnelicht
het kinderlijk vertrouwen.

Bij Adam en bij Eva reeds
begon het beter weten
en sinds die dag wil menigeen
iets van de appel eten.
De boom die wijst op goed en kwaad
klieft men in duizend stukken
en wenend ziet God ’t mensdom aan.
Wie wil zich voor Hem bukken?

Ik laat de slangentaal niet toe
met al dat sluw gefluister,
want nergens vind ik vrede meer
wanneer ik er naar luister.
Ik kniel voor God die mij eens schiep
en zeg Hem vol vertrouwen:
”Op U, mijn Rots en Toeverlaat
wil ik mijn leven bouwen!”

Frits Deubel

29 oktober 2005