In de diepste somberheid
Heb ik toch wel zo’n spijt
Van alles wat ik niet heb aangedurfd
Te bangelijk en te vermurwd

Door alle ellende ben ik bang
Dat ik gewacht heb veel te lang
Is dat nu de somberheid ten top
En kom ik er wel weer bovenop

Ik heb pas mijn rust gevonden
Om te likken al mijn wonden
En te kunnen accepteren
En los te laten en U te eren