onkruid vergaat niet

al wat dor is vergaat
het slaat wel wonden
maar nimmer laat
de ziel zich temmen
zij is door de Almacht gezonden

ook ik weet niet
waarom jij, hij, zij
het juist overkomt
dat een groeien
niet mag bloeien

het is vaak
mensenwerk
van onbewuste
machteloosheid
verkrampt tot
uiting van geweld
gevoel
dat snijdt
ogen
die niet meer zien
een hart,
genadeloos geveld

soms heel even
onverwacht
niet overdacht
wordt ons getoond
waar men vaak
zonder weten
op had gewacht

geraakt door een mens
gepaard aan een ziel
vangen wortels het licht
er is dan geen weg
meer terug
men sluipt dan
langzaam hene
voorwaarts gericht

julius dreyfsandt zu schlamm


20 januari 2006