Schaduwen glijden langs witte muren
naar hun bestemming van duister
volgend het verloop van licht in uren
en dagelijks rumoer verstomd in fluister
nauwelijks hoorbare tikken van tijd
gaan dagen voorbij met grote schreden
terwijl het zijn in eenzaamheid gedijt
lijkt dikwijls het leven gemeden
maar soms breekt licht schaduwen open
werpt zelfs het donker verheugende glans
mag tijd naar het verlangen hopen
krijgt in goede dagen weer volop kans
zal duur van lange eenzaamheid wijken
wit van het licht nachtelijk duister betreden
geluk van samenzijn ons hart verrijken
als gouden kroon op onze beden.
