Op een dag zag ik mijn weg, mijn ogen dronken het water dat over mijn strandweg vloeide De paadjes die volgestroomd waren met wensen en verlangens ze zakten in het zand
Daar lag een schelp neergeworpen eenzaam tussen de korrels van mijn gedachten En toen ik het opnam ruisten de woorden van hen die het altijd zo goed weten
Ze ruisten in mijn oor en bleven hangen tot ik de schelp weggooide, in het water in de zee Ik vervolgde mijn weg, mij voortslepend in het mulle zand waar elke stap pijn deed
Aan de horizon zou het licht verschijnen, het Licht, geloofde ik er nog in zou ik het ooit bereiken Misschien op handen en voeten langs omwegen of via een schip, een zeilschip dat zacht koerste op mijn stil verlangen
Op die stille weg werd ik geroepen, de schreeuw van een meeuw werd overstemd door de zang van een kind.
Het riep in mij het vertrouwen wakker, ooit zou ik die Horizon bereiken
Ooit.
