Als een bloem die bloeit op kaal hout

Als een bloem die bloeit op kaal hout,
zo leven wij verder na de dood.
De dood is slechts een afscheid
van dit leven, maar is nooit eeuwig.
Mensen raken mensen.
Soms oppervlakkig, soms diep.
Soms je hele leven, soms maar voor even.
Maar er blijft altijd iets achter,
als een vingerafdruk, een foto, een herinnering.
Koester dat maar.
Ook al doet dat nog zo’n pijn.
Samen in dit leven kan niet meer.
Maar samen ondanks of juist dankzij dit leven,
is voor eeuwig.
Samen in dit leven is bedoeld voor eeuwig.
Want alles leidt ten goede,
ook door de pijn en het verdriet heen.
Dat is mijn Vertrouwen.
Mijn Vertrouwen
in het leven,
in God,
in de mens,
in mijzelf.
Maar Vertrouwen betekent ook loslaten.
En loslaten kan pijn doen,
kan moeite kosten,
maar het is niet voor niets.
Want wat je ervoor terugkrijgt is zo waardevol!
Dat kun je je nu nog niet voorstellen.
En misschien lukt dat ook niet in dit leven.
Maar Vertrouw er maar op.
Het een hoort bij het ander –
licht en donker,
leven en dood,
vreugde en verdriet,
vertrouwen en loslaten.
Want het prachtigste geschenk
zie je pas als het regent én de zon schijnt:
de regenboog…
Dus Vertrouw en Laat Los,
in Liefde.


Monique Bos-Zantingh


22 mei 2006