Herfstvogels

Als wilde vogels door de wind gedragen
vliegen de bladeren zo vleugellam dooreen.
Zo weerloos door de storm geslagen,
zo zwervend en toch nergens heen.

Ik zie ze gaan en in mijn dolende gedachten
zwerf ik in eenzaamheid ook met hen voort.
'O laat de harde wind nog even wachten,
ik wacht nog op het nieuwe woord'

Maar hoe ik wacht, de laatste last
zal altijd winnen van de sterke wind.
Ik roep het uit, houd angstig vast,
maar nergens dat het houvast vindt.

Zo zal het laatste blad eens worden gedragen,
als vogel, vleugellam, hoog in de lucht.
Wat blijft is enkel wanhoop, nieuwe vragen,
met loslaten, een laatste zucht.

Maar dan, als alle houvast losgeslagen,
ik daar zo sta, nu kaal, van alle pracht ontdaan,
weet ik mij door Gods adem opgedragen,
in nieuwe schoonheid tot Hem gaan