haar zin werd niet zo stoeiend
met dure woorden neergelegd,
niet zo voornaam of vloeiend.
Je zocht wel eens de vreugde die
men niet zo snel bespeurde,
alsof God heel haar bloementuin
met weinig rozen kleurde.
Als ik haar trof, dan leek het of
haar ogen naar iets staarden,
dat buiten mijn gezichtsveld lag
en weinig openbaarde.
Alleen, toen zij ze op een dag
voorgoed had moeten sluiten,
leek het of ik ze stralen zag
met 'n glans niet meer te stuiten.
Nu hoord' ik hoe een kleinkind lief
haar bij haar rustplaats eerde,
zelfs toen die plek na zoveel jaar
door stof en wind verweerde.
Zij had haar stil geheim bewaard,
naar boven meegenomen,
als een bezit, een wond're kracht,
waar ik niet aan kan komen!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.