Als heet woestijnzand slaat
de moeheid in mijn gezicht,
schuurt langs de rafelige randen
van mijn leven.
Ik sluier en omhul me, in de
smeltkroes vloeit het samen.
Mijn nieuwe zijn ontstaat,
dus wacht nog even.
Als een tornado draaien
beelden, tranen.
Vertroebelen mijn blik,
verwarren heel mijn zijn.
Een nieuwe kern zoekt ruimte
en geeft warmte.
Een ijzersterk besef wat
Houvast écht kan zijn.
N.a.v. 1 Petrus 1:6-7