Bij een schrijfworkshop in de kerk,
Een prent mochten we uitkiezen,
En daar iets over onszelf delen.
‘Koos een foto van een prachtig bos,
Behalve de grote bomen op het pad,
Overal felle, vurige rode bladeren.
Géén stukje grond zonder dat rood…
Wat een prachtig plaatje!
Dacht aan: bos, bloed, genezing…
En schreef:
Vijf jaar van ziekte en beperking,
Ik mis de wandeling in het bos,
Maar bloed van God
Ik ben vaak moe maar niet boos,
U heeft al zoveel hersteld, o God.
Ik zie het bloed van Christus,
Die de bladeren van onze zonden bedekt met de genade van Zijn liefde.
Ik zie het bloed van Christus,
Die de bladeren van onze diepste wonden veegt met Zijn Tegenwoordigheid.
Het ene na het andere, stukje per stukje. De letsels gaan eraf. Wijn en olie genezen.
Uw herstelwerk zult U afronden.
Voor al Uw schapen! Tot de dag van Uw komst.
We blijven hopen.
Ik ruik de bomen
Ik voel de bladeren onder mijn voeten
Ik hoor het knetteren van deze bladeren
Ik proef al de vrijheid die ik nog niet heb…
Ik hoop, vertrouw dat ik zal genezen,
Ik hoop, vertrouw dat ik daar echt zal lopen.
-