Oefening baart kunst is een alom bekend gezegde.
Kunnen wij de taal leren van Gods Hart?
Het innerlijke begrijpen,
wat ons wordt toebedeeld,
zonder spijt of smart.
God is als Tegenwicht,
Ons Evenwicht en toeverlaat;
het is de gang des mensen,
Zijn tijd in Eeuwigheid doorgaat
en ons geven dat baat,
God als Onze Ouder steeds naast ons gaat.
Geest en lichaam willen groeien,
wat ons hart dan wil gevoelen?
Van het offer in ons leven,
Christus kwam om te vergeven,
en meer dan Zijn leven te geven.
In eenvoud Zijn Tempel op te richten,
zonder schade aan te richten,
om innerlijk en uiterlijk vrede te stichten.
De mens staat op en gaat zijn gang,
veel van beslissen een leven lang.
Gaat een ieder soms verloren?
Neen, Onze Hoop is toch geboren?!
En met de stem van ons geweten,
die doet volgen zo wij willen weten,
van Zijn taak en Zijn bevinden,
vergeten wij te leven wat ons doet binden?!
Het is de Kerstnacht, dan zo opgelicht;
ons aangezicht wil toekomstgericht datgene leren,
Zijn waarheid en ware liefde niet te ontberen;
positief in taal en teken,
Zijn Licht dat ons wordt doorgegeven.
Innerlijk zowel als uiterlijk,
Gods vreugde en vrede voor ons zo ruiterlijk.
Zullen wij dan met Zijn genade overleven?!
Worden wij aldus met Zijn stralende Licht omgeven.