in de stilste nacht
van korte dagen
spreken vragen luider
in verhaal een taal
die dwingend is
die handenwringend
schrijnt omdat er nooit
een oplossing verschijnt
die draagbaar is
voor beide kanten
ook de kribbe had
daarmee te kampen want
in het onbevlekt ontvangen
van Maria nam ook Jozef
zijn gereedschap mee
ik zag die witte duif in
Bethlehems ster verdwalen
ze oogde licht op velden
waar herders bij nachten de kou
met hun schaapjes verzachtten
ik wacht de lente af
laat de wende keren
met alles wat ik heb
ga ik proberen van de
tsunami in mezelf te leren
wil melker
http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/