Van de daken

Ik wil het van de daken schreeuwen,
door alle kerstverlichting heen,
dat er een ster straalt aan de hemel,
die eertijds ook in Bethl'hem scheen.
Zij wijst de wereld op een kribbe
waar, als een baken van Gods macht,
een Kind ligt dat voor ons de vrede
na eeuwen heeft teruggebracht.

Zij vraagt de aard te overdenken
waarom ze zo weldadig wordt
en al het nucleaire afval
als toegift in de zeeën stort.
Waarom er duizenden moordlustig,
vervreemd van elke broedermin,
de hoge waarden zijn vergeten
van het geschonken groots begin.

Zij toont hoe alles is verworden
in tegenspraak tot het gebod:
Heb lief, gij mensheid, ieder ander
en bovenal uw Heer en God.
Zo dwaalt zij zoekend door de rijen
naar hen die vredelievend zijn
en die zich koest'ren als Gods kind'ren
in haar verheven sterrenschijn.

Ik wil het van de daken schreeuwen:
Volg Hem die God de wereld geeft,
wiens liefdeswezen lichtend, luist'rijk
naar eenheid en gelijkheid streeft.
Dan zien wij boven al het kaarslicht
en naast de groene dennenpracht
de ster van Jezus die de aarde
geborgenheid en liefde bracht!