Passiespelen.. ze doen me pijn.
Natuurlijk omdat Zijn lijden dan
mijn lijden wordt, maar dat geeft niet,
want wie ben ik tegenover Hem?
Het is het gevoel wat ik vroeger al had
bij de Mattheüs Passion:
Gooi de Here Jezus maar op
de draaitafel. Weg ootmoed.
Weg eerbied. Veel passie:
voor ons presteren. Bewondering
voor Zijn open handen, natuurlijk:
zonder Zijn kracht
hadden wij geen succes.
We gaan toch over Zijn lijk…?
“Mijn kind”, zegt Hij in mijn hart:
“Zij weten wat ze doen..”
Heb ik het dan mis?