Met de mantel der liefde

Toen ik je zo roerloos daar vond,
niet bij machte om te praten,
zo doods en stil met open mond,
voelde ik me diep verlaten.

Papa, mijn wereld stortte in,
nu die van jou was ingestort.
Verdwenen was mijn levenszin,
lang heb ik tranen uitgestort.

Zij heeft zich over jou ontfermd,
jij die vroeger mijn vader was.
Zo bleek je ook beter beschermd,
al zag 'k haar soms in zak en as.

Jij zag haar nu als jouw moeder,
in één klap was haar lief een kind.
Moedig werd zij nu jouw hoeder,
jij werd als geen ander bemind.

Lang heeft zij je met zorg omringd,
mijn mam, van wie ik nog meer hield.
Zijn liefde droeg jullie trouwring,
liefde zo groot door Hem bezield.