plotseling kwam het bericht
ze hoefde niet meer te hopen
op beterschap was geen zicht
ze kon alleen nog het verlengend traject doorlopen
maar ze had de moed niet meer
waar was haar Heer
het was een klap in haar gezicht
hoe zo, niet meer hoeven hopen
het donker ontnam haar het licht
wat had ze aan verlenging, wat kon ze daar voor kopen
ze had de moed niet meer
was boos op haar Heer
maar Hij streelde haar gezicht
en liet haar op Zijn liefde hopen
ze hoefde niet zelf de weg te lopen
maar werd, net als altijd, gedragen door haar Heer
