tekenen de rust die na 't bloedig geweld begon
voor jonge helden gesneuveld in ons Vlaamse land
in de dood liggen zij als broeders hand in hand.
De hunker in hun hart bleef hangen
voor vrouw, kinderen of hun lief
maar wie kon hun ver beeld vervangen
toen de plicht van 't vaderland hen riep?
onze aarde draagt de vruchten van hun bloed
en heeft de mooiste rozen rood gekleurd
en wij die daaruit putten liefde en moed
hopen dat zo'n gruwel nooit meer gebeurt.
In die liefdestuin zullen ze ooit ontwaken
als engelen met lauwerkrans en heldenkleed
en wij die wandelen over die rechtgelijnde paden
vragen altijd weer: dat men hen nooit vergeet!