Toch getroost

 
Die dag die zo mooi was begonnen.
Bracht verdriet en onzekerheid.
Je bitterheid bedekte heel je leven.
In jou begon een ongelijke strijd.
 
Het leed dat je kreeg te dragen.
Is te zwaar voor jou, dat kun je niet alleen.
In die dagen vol van verbijstering,
werd je hart koud als van steen.
 
Jouw geliefd kind zat in dat vliegtuig.
Je was zo blij voor hem, voor haar.
Je dacht niet aan een aanslag.
Niet aan ongeluk of gevaar.
 
Toen het bericht de wereld vulde.
Verdween alle zekerheid uit je hart
Je werd in rouw gedompeld.
Raakte totaal verward.
 
Toen kwam die hand op je schouder.
Die warme knipoog voor je hart.
Je wist: er zijn toch mensen,
die troost bieden in mijn smart.
 
Troost, al is het zonder woorden.
Voelt als een warme deken om je heen.
Er zijn zoveel mensen die met je huilen.
Dat breekt je pijn, je bitterheid verdween.
 
Samen dragen, elkaar troosten.
In tijden van verdriet en bitterheid.
Maakt dat jij je weet gedragen.
In het lijden door die verschrikkelijke tijd.