het steile pad gaan
van vergeving
tussen scherven
tussen leven en sterven
als de schaduw
van het verleden
nog met me danst en flirt
mijn wonden blijft likken
hij hoeft maar te kikken
of ik kruip
in mijn schuld
terwijl hij mijn lucht
smalend vult
en twijfel zaait,
me steeds verwart,
daar waar ik wil vliegen
naar mijn nieuwe hart
moedeloos roep ik:
God, ik kan niet meer !
tot een doorboorde Hand
mijn denken en wil vindt,
ergens op de Via DolorRosa
word ik opgetild
en hoor vrijspraak,
in veilige klanken
genezende woorden van mijn Heer:
welkom thuis, mijn kind
ik kan alleen maar
blijven danken
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.