Soms, zo ineens

Van achter mijn bureautje
kijk ik af en toe naar buiten.
En hoewel de regen haar sporen
op mijn ramen achterlaat,
en de wind de bomen voor ons huis
in beroering brengt,
is mijn hart gevuld
met diepe vrede en rust.
 
Soms staren mijn ogen
even in de verte omhoog.
En hoewel de lucht grauw is,
geen spoortje blauw laat zien,
nog niet het kleinste
gouden randje van de zon,
ben ik me van Zijn liefde en zorg
voor mij bewust.
 
En zo bewegen mijn vingers
zich over het toetsenbord
om in woorden om te zetten
wat er diep van binnen
in mij leeft.
De dankbaarheid in mijn hart,
de innerlijke rust en vrede,
door het soms ineens zo diepe besef
hoeveel Hij, mijn hemelse Vader,
om mij geeft.