Brief van een zwerver

'k Ben eens, -door de liefde verlaten-
de weg van het onheil gegaan.
Geen enk'ling die mij nog zag zitten,
geen enk'ling die mij nog zag staan.
'k Was eenzaam, vertrapt en verstoten,
vernederd, verslagen, onheemd.
Ja, zelfs in mijn noodlot gedreven
van God en de wereld vervreemd.
Maar... 'k leefde en zocht als gewoonlijk
maar weer naar een plaats voor de nacht.
Toen, daar op een bank bij een kerkje
heb 'k ijlend de nacht doorgebracht.
'k Werd 's morgens doorweekt in mijn tranen
gewekt om mijn weg weer te gaan.
Want, wie in mijn wijde omgeving
zou geven om zwerversbestaan?
Toen hoorde ik plots' deze woorden:
'k Was eenzaam, verstoten, ontheemd.
'k Ben eens, in Mijn hevigste pijnen
van God en de wereld vervreemd...
't Kwam zomaar uit 't kerkje daarginder:
In eenzaamheid droeg Ik jouw pijn.
Maar, 'k lééf aan de hand van Mijn Vader
om dicht bij de minsten te zijn.
Ik keek door mijn tranen naar boven,
vernam dat mijn droefheid verdween.
Mijn eenzame uren, zij stierven.
Nu ben ik echt nooit meer alleen.