een bloem zonder veld,
op weg, niemand met je mee,
niet verder dan één geteld.
Een knuffel voor je kussen op bed,
wachten op morgen, morgen alweer,
in de drukte van 't leven apart gezet,
alleen gaan wandelen, elke keer.
Het hart dat klopt op de maat van de regen,
een ziel gevangen, die graag wordt bevrijdt,
zoveel te delen en zoveel in liefde te geven,
om dat te ervaren, dat noem ik eenzaamheid.
Is dat het dan, voor de rest van het leven,
moet ik maar wennen aan dat nare gevoel?
of zal 'k vertrouwen op wat mij is gegeven,
Jezus Christus, mijn Vriend, mijn levensdoel.
Heer God, hier is mijn leven, mijn lied,
de weg die 'k gaan zal, alleen of samen,
'k geef U mijn dromen en mijn verdriet,
Uw wil is mijn wil, Uw Woord is Amen!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.